بسم‌الله الرحمن‌ الرحیم

(132)سلام علیکم و رحمۀالله، برادران و خواهران گرامی،

من سـرخط مطالب را در یک صفحه و نیـم نوشتـه بودم تـا دربارۀ آن‌ها صحبت کنم، ولی از همۀ آن‌ها صرف‌نظر کردم و یادداشت‌های خود را بر روی صندلی گذاشتم و صلاح دیدم به پیروی از برادرمان، استاد گرامی ادریس الکتانی، همه بر ارائۀ تحلیل خود پافشاری نکنیم. نکاتی که برخی از استادان گرامی مطرح کردند، همان نکاتی بود که من در نظر داشتم، هرچند می‌خواستم از زاویۀ دیگری به آن‌ها بپردازم. ولی ترجیح دادم به سبب تنگی وقت و خستگی حاضران ـ که استاد الکتانی به آن اشاره کردند ـ به آنچه مطرح شده بسنده کنم و از نکات مورد نظر خود صرف‌نظر کنم، زیرا می‌توان نشنیده‌ها را با توجه به شنیده‌ها دریافت و با توجه به شنیده‌ها به نشنیده‌ها پی برد. با این حال، دوست داشتم سخنانی مطرح کنم که رنگ و بوی موعظه و تذکر برای خودمان داشته باشد و فکر می‌کنم این مسائل در ذهن هریک از استادان بزرگوار نیز وجود داشته باشد و من آن را بیان می‌کنم، هرچند ممکن است همۀ استادان به خود اجازۀ گفتن چنین مطالبی را ندهند. این نکات نه دربارۀ سخنان مطرح شده است و نه دربارۀ ساختار برنامه، بلکه دربارۀ تفکر اسلامی است و سخنرانان باید به آن توجه کنند.

(133)ما در زندگی اسلامی خود از تناقض میان گفتار و رفتار و میان عمل و عقیده رنج می‌بریم. نمی‌خواهم سخنانم را طولانی کنم و یک یا دو مثال کوتاه می‌زنم تا ما را از توضیحات بسیار بی‌نیاز کند. مثلاً مردی را می‌بینیم که جزء نیکوکاران است و در هیچ‌‌یک از واجبات و عبادات خود از نماز و روزه و زکات و حج و غیره کوتاهی نمی‌کند، ولی دختران او در ساحل دریا در برابر مردان بیگانه مشغول شناکردن به‌طور مختلط‌اند. مرد

124