مکه قبلۀ مسلمانان است و امام حسین در موسم حج به مکه رسید. اگر در مکه کشته می‌‌شد، همۀ دنیا می‌‌فهمید که حسین در راه خدا کشته و شهید شده است. امام از این راه بهتر می‌‌توانست شهرت به دست آورد. بنابراین، امام حسین در قیام خود به دنبال هیچ سودی از مال و مقام و افتخار برای خاندان و نوادگان خود و شهرت و اعتبار نبود. این از لحاظ کیفی و معنوی.

(201)اما از نظر مـادی نیز فـداکاری‌‌هـا درجـاتی دارنـد. گـاه انسان بخشی از نیرو و توان خود را تقدیم می‌‌کند؛ گاه همۀ وجود خود را تقدیم می‌‌کند و شهید می‌‌شود؛ گاه همراه با خود همۀ فرزندان و نوادگان خود را نیز تقدیم می‌‌کند؛ گاه همۀ زنان و اهل‌بیت خود را نیز در معرض اسارت و زندان قرار می‌‌دهد؛ و گاه همۀ آنچه دارد، فدا می‌‌کند.

امام حسین این‌گونه فداکاری کرد، یعنی هر آنچه داشت در راه خدا و در راه خیر و حق تقدیم کرد. بنابراین، فداکاری امام حسین هم از لحاظ کمّی و هم از لحاظ کیفی به هیچ وجه نظیر ندارد. امام به هیچ وجه نمی‌‌خواست برای خود چیزی نگهدارد.

(202)یکی از شـب‌‌های گذشته گفتم که هـیچ نیـازی بـه فـدا کردن طفل شیرخوار نبود، ولی امام پافشاری داشت که او را نیز تقدیم کند. چرا؟ به سبب اهدافی بزرگ. همان‌طور که می‌‌دانید صحنۀ کربلا از هر سو آماج تیر و نیزه و شمشیر بود. آوردن طفل شیرخوار به این میدان و بوسیدن او و درخواست آب برای او به معنای به خطر انداختن اوست.

امام حسین(ع) به سخاوتمندانه‌‌ترین شکلی که انسان می‌‌تواند در راه خدا فداکاری کند، جان‌فشانی کرد و هر آنچه داشت تقدیم کرد.

(203)اما از لحاظ اوضاع و احوالی که امت در آن به سر می‌‌برد، در روزهای گذشته مطالبی شنیدید و امروز نیز مطالب بسیاری گفته شد.

124