بسم اللّه الرحمن الرحیم

عظم اللّه أجورنا و أجورکم بمصابنا بـ«الحسین»(ع) و جعلنا من الطالبین بثأره و العاملین لتحقیق اهدافه.

السلام علیک یا أبا‌عبداللّه؛

و علی الأرواح التی حلّت بفنائک؛

علیکم منی سلام اللّه أبداً ما بقیت و بقی اللیل و النهار؛

و لا‌جعله اللّه آخر العهد منی لزیارتکم؛

السلام علی الحسین؛

و علی علی‌بن‌الحسین؛

و علی أولاد‌الحسین؛

و علی أصحاب‌الحسین.

(196)امـام حسین(ع) بخشش فراوانی بـرای بشـریت داشـته اسـت. او جان خود و جان همۀ فرزندان و خویشان و دوستان خود را در راه پاسداری از حق فدا کرد و هیچ پاداش و سپاسی بابت آن طلب نکرد. انسانی که فداکاری می‌‌کند، گاه فداکاری او از سر ماجراجویی است و برای رسیدن به حکومت و ریاست به پا می‌‌خیزد و خود را به خطر می‌‌اندازد. می‌‌گوید یا کشته می‌‌شوم، یا پیروز می‌‌شوم و به حکومت و پادشاهی می‌‌رسم.

(197)ارزش این فداکاری همان پاداشی است که انسـان در برابـر آن می‌‌گیرد. اگر پیروز شد، به هدفش می‌‌رسد و اگر کشته شد، چون ماجراجویی کرده، نمی‌‌تواند از کسی طلبکار باشد. امام حسین(ع) با چنین محاسبه‌‌ای وارد میدان جنگ نشد، زیرا همان‌طور که شنیده‌‌ایم و می‌‌دانیم، از همان ابتدا می‌‌دانست که وارد نبردی نابرابر می‌‌شود و سرانجام کشته خواهد شد.

گاه نیز انسان وارد جنگ می‌‌شود و خود را فدا می‌‌کند تا برای خانواده

122