عطای حسینی در واقعۀ کربلا
بسم اللّه الرحمن الرحیم
عظم اللّه أجورنا و أجورکم بمصابنا بـ«الحسین»(ع) و جعلنا من الطالبین بثأره و العاملین لتحقیق اهدافه.
السلام علیک یا أباعبداللّه؛
و علی الأرواح التی حلّت بفنائک؛
علیکم منی سلام اللّه أبداً ما بقیت و بقی اللیل و النهار؛
و لاجعله اللّه آخر العهد منی لزیارتکم؛
السلام علی الحسین؛
و علی علیبنالحسین؛
و علی أولادالحسین؛
و علی أصحابالحسین.
(196)امـام حسین(ع) بخشش فراوانی بـرای بشـریت داشـته اسـت. او جان خود و جان همۀ فرزندان و خویشان و دوستان خود را در راه پاسداری از حق فدا کرد و هیچ پاداش و سپاسی بابت آن طلب نکرد. انسانی که فداکاری میکند، گاه فداکاری او از سر ماجراجویی است و برای رسیدن به حکومت و ریاست به پا میخیزد و خود را به خطر میاندازد. میگوید یا کشته میشوم، یا پیروز میشوم و به حکومت و پادشاهی میرسم.
(197)ارزش این فداکاری همان پاداشی است که انسـان در برابـر آن میگیرد. اگر پیروز شد، به هدفش میرسد و اگر کشته شد، چون ماجراجویی کرده، نمیتواند از کسی طلبکار باشد. امام حسین(ع) با چنین محاسبهای وارد میدان جنگ نشد، زیرا همانطور که شنیدهایم و میدانیم، از همان ابتدا میدانست که وارد نبردی نابرابر میشود و سرانجام کشته خواهد شد.
گاه نیز انسان وارد جنگ میشود و خود را فدا میکند تا برای خانواده
122