برود چاره‌‌ای نمی‌‌اندیشیم؟ بر هر جوانی همان‌گونه که واجب است نماز بخواند، واجب است آموزش ببیند و اسلحه به دست بگیرد و برای تشکیل مقاومت لبنان آماده شود تا به دشمن درس عبرت بدهد، همان‌گونه که مقاومت فلسطین به او درس عبرت داد. آیا می‌‌میریم؟ آیا اگر یکی از آنان کشته شود، ده نفر از ما را می‌‌کشند؟ ما آماده‌‌ایم. امام حسین و یارانش 70 نفر بودند،72 نفر بودند. ولی همۀ نیروهای دنیا بر ضد او بسیج شده‌‌ بودند. این است معنای حسین. او می‌‌دانست که کشته می‌‌شود.

(188)دفاع از میهن تنها وظیفۀ دولت نیست. اگر مقامات سیاسـی در دوره‌‌ای کوتاهی و صحنه را خالی کنند –که امیدوارم این وضع را ادامه ندهند- این بدان معنا نیست که ملت نباید مسئولیت خود را بر دوش بگیرد. بدان معنا نیست که ملت به وظیفۀ خود عمل نکند. وظیفۀ ما ایستادگی است. وظیفۀ ما مبارزه است. وظیفۀ ما دفاع کردن است. معنای سوگواری برای امام حسین این است، نه اینکه گریه کنیم و سپس با خیالی آسوده از مراسم بیرون برویم و بگوییم الحمدللّه وظیفۀ خود را انجام دادیم و چند قطره اشک برای امام حسین ریختیم. امام حسین نیازی به این اشک‌ها ندارد. این را بدانید. گریه بر امام حسین برای آن است که حسین را به یاد ما بیاورد تا موضع او و قهرمانی‌‌های او را دریابیم و از او پیروی کنیم. مقتل‌خوانی برای آن است که عواطف ما را برانگیزد تا در کنار عقل خود و در برابر دشمن بایستیم و با ستمگران مبارزه کنیم. اگر تنها به گریه و زاری بپردازیم مثل آن است که کنار در ایستاده‌‌ایم و وارد محراب نشده‌‌ایم.

(189)برادران عزیز، معنای حرکت امام حسین و گرامیداشت یاد امام حسین این است که ما همچون امام حسین(ع) زندگی با ستمگران را ننگ بدانیم: «وَ إنِّی لا أرَی المَوتَ إلّا سَعادَة وَ الحَیاة مَعَ الظّالِمینَ إلّا

116