علی‌بن‌ابی‌طالب می‌فرماید: «همانند چهار پای در بند آفریده نشدم كه همۀ تلاشش برای علف، و گرفتاریش رفت و آمدش است.» اگر چنانچه تمامی دغدغۀ خاطر انسان در زندگی، پر كردن شكمش و گرفتاری‌اش رفت و آمدش باشد، علی این را چهار‌پا می‌خواند.

نه، به خدا من هم كه فرزند علی هستم، آفریده نشدم تا مثل چهارپایانی باشم كه تلاشش برای علف و گرفتاری او رفت و آمدش باشد. آیا رسول‌خدا نفرمود: «به خداوند و روز جزا ایمان نیاورده است، كسی كه شب را با شكم سیر صبح كند، در حالی‌كه همسایه‌اش گرسنه است.» بنابراین، می‌گوییم: به خداوند و روز جزا ایمان نیاورده است كسی كه در بیروت با خیالی آسوده و خشنود بخوابد و همسایه‌اش در جنوب در ترس بسر بَرَد. به خدا و روز جزا ایمان نیاورده است كسی كه سرمست بخوابد و همسایه‌اش غرق غم و اندوه باشد. كسی كه زیر سقف بخوابد و همسایه‌اش سرپناه نداشته‌باشد. كسی كه با تندرستی بخوابد و همسایه‌اش مریض باشد، كسی كه مدرسه دارد و همسایه‌اش مدرسه ندارد. تمامی این‌ها از لوازم ایمان است. آیا ما شخص خاصی را می‌خواستیم؟ آن‌گونه كه می‌خواهید اشخاص را انتخاب كنید و درآمدها را مصرف كنید، ولی حق ملت و حق مظلوم و حق شهروند و حق طوایف و حق گروه‌ها و حق مناطق باید به صاحبانش برسد و اگر نرسید این جمله را تكرار كنیم كه «ألا تَرَونَ الحَقَّ لا یُعمَلُ بِه وَ الباطِلَ لایُتَناهَی عَنهُ لِیرغَبَ المُؤمِنُ فِی لِقاءِ اللّهِ.»

(35)حسین معتقد است كه انسان در برابر ظلم نمی‌تواند صبر پیشه كند. حسین می‌فرماید: «وَ إنِّی لا أرَی المَوتَ إلّا سَعادَةً وَ الحَیاةَ مَعَ الظّالِمینَ إلّا بَرَماً.»«10» (به خدا سوگند كه مرگ را جز سعادت و زندگی با ستم

30