بیایید سیره و رفتار خود را با این آینه اصلاح کنیم. در روز شهادت امیر مؤمنان(ع)، اگر نگاهی به اوضاع خودمان بیندازیم، می‌بینیم که ما امت واحدی نیستیم، بلکه دویست میلیون امت هستیم. هر یک از ما برای خودش امتی است و اهدافش با دیگران مختلف است. هر کسی به فکر منافع خودش است. هرکسی راهی مخصوص خود ترسیم کرده و هدف خاصی را از آن دنبال می‌کند. هرکسی برای خودش امتی است و کاری به کار دیگران ندارد. به همین سبب ما که مجموعه‌ای از مردم، افسران نظامی، ارتش و مجموعه‌ای از امت‌ها هستیم، امت واحدی را تشکیل نمی‌دهیم. امت واحد وقتی تشکیل می‌شود که اعضای آن، همگی، تفکر واحدی داشته باشند، به یک انگیزه عمل کنند، در یک مسیر قدم بردارند و تلاششان در راه رسیدن به یک هدف باشد. و این با خودخواهی و خودمحوری جمع نمی‌شود. ما باید در فکر اصلاح خود باشیم. قدری تأمل کنیم و ببینیم آیا این آیه بر ما منطبق است: «أَ فَرَأَیْتَ مَن اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَی عِلْمٍ.»«186» محرک و انگیزۀ ما باید اطاعت فرمان خدا و رضایت او باشد. در این صورت، می‌توانیم متحد شویم و همۀ توان خود را بسیج کنیم و بر دشمن پیروز شویم. وقت زیادی هم نمی‌خواهد.

(356)تردیـدی نیست در اینکه شـرایط و فضاهای اجتماعی کـه زمینۀ کار و تلاش در آن‌ها فراهم است، وجود دارد. اما اگر بهترین شرایط اجتماعی و موقعیت‌ها را هم برای خود ایجاد کنیم و هر یک جدای از دیگری، مشغول فعالیت شویم، امکان پیشرفت وجود ندارد. نتیجۀ این، تشکیل گروهی پراکنده و غیرمنسجم است، نه مجموعه‌ای متحد.

السلام علیـک یـا اباالحسـن،

197