امام علی(ع) معیار راستین سنجش
پیشانی خود را از سجده در برابر خدا بر نداشت و نگذاشت حتی یك لحظه هوا و هوس بر او غالب یا امیال نفسانی بر او چیره شود.
(296)اگر راه می‌رفت، به امر پروردگار بود و اگر ضربه‌ای می‌زد، به امر پروردگار بود. اگر می‌كشت، به دستور خدا بود و اگر كمكی به رنج‌دیدگان می‌كرد و دست نوازش بر سر ایشان می‌كشید، همه به امر خدا بود.
اگر خدا دست می‌داشت ـ كه البته خداوند منزه از آن است ـ دست خدا دست علی بود.
دست علی همواره با حق و حقیقت بود و حق نیز همراه دست علی بود. اگر خداوند قلب یا چشم یا زبان داشت ـ كه صد البته خداوند از این امور منزه است ـ جوارح خداوند همان رفتار جوارح علی را داشت.
(297)جدّ من، مرحوم سید صدرالدین ـ قدس الله نفسه ـ كه در زمان جزّار«157» از این كشور آواره شد، می‌گوید: «علی مصراع‌هایی از صفات الهی است. افلاک گرد محور وجودی وی می‌گردد. زمانی كه خداوند اراده کرد كه مثل و مانندی نداشته باشد، تو را آفرید. اگر غلو نبود، می‌گفتم كه همۀ صفات خداوند در تو تجلی یافته است.»
(298)ما می‌گوییم كه علی مثال كاملی بـرای ایـن حدیث شریف است كه می‌فرماید: «تَخَلَّقوا بِأخلاقِ الله.» (به اخلاق الهی متخلّق شوید.) و علی این كار را انجام داد. لذا، نه من می‌توانم و نه غیر من می‌تواند در یك جلسه یا چندین جلسه و یا در طول عمر خویش دربارۀ علی سخنی كافی بگوید. بیایید گوشه‌ای از زندگی علی را متذكر شویم و از شعاعی از چراغ هدایت وی بهره‌مند شویم و در این روزِ تار، با قطره‌ای از قطره‌های دریای علی سیراب شویم. سلام خدا بر علی كه سخن او حق و حكم او جداكنندۀ حق و باطل، و زبان او صدق، و دست او دست حق است.
در این شب مبارك و در برابر چهره‌های پاك و قلب‌های آمادۀ شما
169