گویند و در ناخوشی‏های روزگار شریک آنان نباشم؟ یا در سختی‏های زندگی نمونه‏ای برایشان نشوم؟ مرا نیافریده‏اند تا خوردنی‏های گوارا سرگرمم سازد، چون چارپایی بسته که به علف پردازد یا آن که واگذارده است و به این سو و آن سو رود و شکم را از علف‌های آن بینبارد و از آنچه بر سرش آرند، غفلت دارد.)

(274)نیز فرموده است: «لَوْ شِئْتُ لاَهْتَدَیتُ اَلطَّرِیقَ إِلَى مُصَفَّى هَذَا اَلْعَسَلِ وَلُبَابِ هَذَا اَلْقَمْحِ وَنَسَائِجِ هَذَا اَلْقَزِّ وَلكِنْ هَیهَاتَ أَنْ یغْلِبَنِی هَوَای وَیقُودَنِی جَشَعِی إِلَى تَخَیرِ اَلْأَطْعِمَـة وَلَعَلَّ بِالْحِجَازِ أَوْ اَلْیمَامَـة مَنْ لاَ طَمَعَ لَهُ فِی اَلْقُرْصِ وَلاَ عَهْدَ لَهُ بِالشِّبَعِ»«137» (و اگر می‏خواستم می‏دانستم چگونه عسل پالوده و مغز گندم و بافتۀ ابریشم را به کار برم. لیکن هرگز هوای من بر من چیره نخواهد شد. و حرص، مرا به گزیدن خوراک‏ها نخواهد کشید. چه، شاید در حجاز یا یمامه کسی حسرت گردۀ نانی برد یا هرگز شکمی سیر نخورد.)

(275)این‌گونـه مسئولیت‏پذیـری‏هایـی که در زنـدگی امـام مشـاهـده می‏کنیم، انسان را به شگفتی می‏آورد و اعتماد او را به سیرۀ حاکمان جلب می‌کند. حاکم سخاوتمند کسی است که الگوی ملت خود باشد. چگونه ممکن است انسانی غذا نخورد؟ مگر نه این است که خداوند نعمت‏های پاکیزه را برای انسان آفریده است؟ چرا، ولی برای انسان‏های عادی. حاکم و فرمانروا باید همچون ضعیف‏ترین زیردستان و افراد تحت حکومت خود زندگی کند. از این‌ رو، امام هنگامی که حکومت را در دست داشت، نمی‏پذیرفت که سیر بخورد، مبادا که در حجاز یا یمامه کسی باشد که حسرت نان داشته یا سیر نخورده باشد. او خود را در برابر مردم مسئول می‏داند و میان آن‌ها فرق نمی‏گذارد. ایشان در نامۀ معروفش به فرماندار

155