این ولایت به پیامبر داده شد تا بتواند مردم را تأدیب و تربیت کند و آنان را از نو بسازد. این ولایت و سلطۀ پیامبر، نه سال و نیم طول کشید و شکی نیست که این مدت برای تربیت کامل مردم کافی نیست، زیرا انسان، همان‌گونه که می‏دانید، موجود پیچیده‏ای است و باورها، عادات، رفتارها، اعمال، اخلاق، روحیات و گرایش‏های گوناگونی دارد و اصلاح او نیازمند زمان درازی است.

(263)اینجاست که معنای اقدام پیامبر در انتقال این ولایت به علی(ع) روشن می‏َشود. پیامبر از مردم پرسید: «آیا من به شما از خودتان سزاوارتر نیستم؟» گفتند: «آری.» فرمود: «مَن کُنتُ مَولاهُ فَهذا عَلِی مَولاهُ» (هر که من مولای اویم، این علی مولای اوست.) یعنی او رهبر است و باید از او اطاعت کنید. او کسی است که به ساختن انسان‌ها و جامعه می‏پردازد و بنای امت را تمام می‏کند. این همان مسئولیت مهم و بزرگی است که در روز غدیر به امام علی واگذار شد.

(264)در اینجـا سؤالی پیش می‏آیـد: چـرا ایـن مقام و سلطه بـه علی واگذار شد نه به غیر او؟

برای پاسخ به این سؤال باید دربارۀ شخصیت امام علی بحث کنیم. می‏دانید که در یکی از سال‌ها در مکه قحطی رخ داد و زندگی بسیار دشوار شد. ابوطالب که پیرمردی بزرگوار و ارجمند بود، از نظر مالی تنگدست بود. از این ‌رو خویشان و برادرانش نزد او آمدند و هر یک از آن‌ها سرپرستی یکی از پسران او را به عهده گرفتند تا از این راه به او در ادارۀ امور زندگی‏اش کمک کنند؛ مثلاً عباس، پسر بزرگ‌تر او طالب را با خود برد و پیامبر، پسر کوچک‌تر او علی را. در آن هنگام علی شش سال داشت.

(265)بنابراین، علی در سن شش ‏سالگی وارد خانۀ محمد شد و ایـن امر، دو سال پیش از بعثت پیامبر بود. می‏دانید که سن شش‏سالگی سرآغاز

149