سورۀ عادیات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَالْعادِیاتِ ضَبْحاً

سوگند به اسبان دونده‌ای که نفس نفس می‌زنند،

فَالْمُورِیاتِ قَدْحاً

سوگند به اسبانی که به سم از سنگ آتش می‌جهانند،

فَالمُغِیراتِ صُبْحاً

و سوگند به اسبانی که بامدادان هجوم آورند،

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً

و در آنجا غبار برانگیزند،

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً

و در آنجا همه را در میان گیرند،

إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ

که: آدمی پروردگار خود را سپاس نمی‌گوید،

وَ إنَّهُ عَلی ذلِکَ لَشهیدٌ

و او خود بر این گواه است.

وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیرِ لَشَدِیدٌ

او مال را فراوان دوست دارد.

أَفَلا یَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِی الْقُبُورِ

آیا نمی‌داند که چون آنچه در گورهاست زنده گردد،

وَ حُصِّلَ ما فِی الصُّدُورِ

و آنچه در دل‌ها نهان است آشکار شود،

إنَّ رَبَّهُم بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَخَبِیرٌ

پروردگارشان در آن روز از حالشان آگاه است.

187