(180)سورۀ «همزه» مکی است و در آن رفتار مشرکان با پیامبر و اصحابش نکوهش شده است. می‌دانیم که خانواده و خویشان پیامبر در مکّه از او حمایت می‌کردند و اجازه نمی‌دادند تا به او آزار برسد. اما این سخن بدین معنا نیست که پیامبر مسلح بود به دیگر سخن، پیامبر مردان و سپاه و سلاحی نداشت تا بتواند به دیگران حمله کند. بنی‌هاشم به رهبری ابوطالب از او دفاع می‌کردند. اما این دفاع به چه معناست؟ گهگاه اگر کسی زیانی به او می‌رساند، یا مزاحمتی ایجاد می‌کرد یا آزار و اذیتی موجب می‌شد، از او دفاع می‌کردند. اما غالباً آمادگی نداشتند که در هر زمان و روز و شب در مبارزۀ پیامبر در کنار او باشند و از رسالتش حمایت کنند و بیشتر افراد بنی‌هاشم مسلمان هم نبودند. پس، در واقع، پیامبر بی‌دفاع بود. بالطبع سلاح معنوی او رسالت و ایمان و صداقت و نبوتش بود. البته سلاحی مادی هم داشت که همان قرآن بود، یعنی فصاحت و تعبیرات قرآنی که خُردکننده بود. می‌دانید که عرب‌ها در زمان پیامبر و پیش از او بسیار فصیح بودند و به مدح و قدح اهتمام داشتند. به سخن دیگر، شعر را سلاح می‌دانستند. هنگامی که سوره و آیات «تَبَّت یدا أَبِی لَهَبٍ وَ تَبَّ»«72» نازل شد، همه جا پیچید و در محافل عرب بر سر زبان‌ها

118