می‌کنم. پس یکی از شدیدترین گناهان و پرخطرترین آنها حسادت است. آدمی نمی‌تواند حسود را نادیده بگیرد. زیرا دشمن معمولی، به طور طبیعی، در کمین آدمی می‌نشیند و این خطر بزرگی است، اما چنان که می‌دانید نمی‌توان حسود را درمان کرد. با حسود چه می‌توان کرد؟ اگر محبتت را افزون کنی، بیشتر حسادت می‌کند. اگر از نعمتی که خداوند به تو عطا کرده به او بدهی، باز هم حسادتش بیشتر می‌شود. اگر او را احترام کنی، شعله‌های حسادتش فزونی می‌یابد. هیچ درمانی ندارد، مگر اینکه به پروردگار پگاه متوسل شوی تا تو را از شرش حفظ کند. در این باره دو بیت شعر بسیار زیبا دیده‌ام که متأسفانه حافظۀ من یاری نمی‌کند که ده‌ها بیت آن را برایتان بخوانم.

(69)این شعر از ابوالحسن تهامی است. این شاعر شعری در رثای فرزندش دارد که شاید بهترین رثا در زبان عربی باشد. در این رثا که با بیت معروفی آغاز می‌شود، حکمت‌ها و پندهای بلندی وجود دارد:

حُکمُ المَنِیَّـةِ فِی البَرِیَّـة جاری

مـا هــذِهِ الــدُّنیــا بِــدارِ قَــرارِ

فَالعَـیشُ نَـومٌ وَ المَنِیَّــةُ یقظَـةٌ

وَ الَمـرءُ بَیـنَهُمـا خَیـالٌ ساری

بَینا یُـرَی الاِنسانُ فِیها مُخبِراً

حَـتّی یُریَ خَبَـراً مِـنَ الأَخبـارِ

تا اینکه به این دو بیت معروف می‌رسیم، در این دو بیت هم فرزند متوفایش را خطاب می‌کند:

جــاوَرتُ أَعـدائِی وَ جـاوَرَ رَبَّــهُ

شَـتّـان بَـیـنَ جِـوارِهِ وَ جِـوارِی

إنَّـی لَأَرحَـمُ حاسِـدیَّ لِحَـرِ ما

40