می‌کردند که گره کارش باز شده است، اما در واقع گرهی در کار نبوده است، بلکه ترس و گره و ضعف اعصابی بوده است که با تلقین ایجاد شده بود و با تلقین هم از بین ‌رفت. و چون آنان در گره می‌دمیدند و آن را باز می‌کردند، خداوند هم کسانی را که سخنانشان مانند دمیدن در گره است به آنان تشبیه کرده است. آنان عُلقه و رشتۀ دوستی و برادری را میان مردم پاره می‌کنند. ما به خداوند و به پروردگار پگاه پناه می‌آوریم از شر کسانی که میان مردم جدایی می‌افکنند. این شر یکی از خطرناک‌ترین شرور بشری است. از این‌رو، خداوند در آیۀ دوم گفته است: پناه می‌برم به پروردگار پگاه از شر مخلوقات. شر مخلوقات همه را در بر می‌گیرد. اما همان‌گونه که گذشت در آیۀ بعد شب را به طور خاص ذکر کرده و در این آیه نیز «النَّفّاثاتِ فِی العُقدِ» را به طور خاص آورده است.

(67)و اما نکتۀ بعدی؛ پس از شر شب و شر دمندگانِ افسونگر حسادت را ذکر می‌کند: «وَ مِن شَرِّ حاسِدٍ إذا حَسَدَ».

(68)حسد و خطرهایش بر شما پوشیده نیست، اما برخی نکات دربارۀ حسادت وجود دارد که در ضمن حدیثی برای شما می‌گویم: «إنَّ الحَسَدَ یأکُلُ الحَسَناتِ کَما تَأکُلُ النّارُ الحَطَبَ»«23» حسد از پرفسادانگیزترین و بدترین و بزرگ‌ترین گناهان بندگان است. در حدیث آمده است که حسادت‌کننده چون کافر و منکر و معترض به خلق خداوند است، نمی‌تواند آنچه را خداوند به بندگانش داده است، تاب بیاورد. خداوند به کسی نعمت داده است، خدوند به کسی علم و مال و موفقیت و نعمت و ثبات داده است، اما من به جای اینکه تسلیم ارادۀ خداوند باشم، حسادت می‌ورزم، یعنی با قلب خود به کار خداوند و نعمتی که عطا فرموده اعتراض

39