دین در جهان امروز
می‌تواند عطای خود را ژرفا بخشد، زیرا بخشش گاه با مال است، گاه با توان و نیروی آدمی، و گاه با تفکر.
چه هنگام انسان می‌تواند همۀ دارایی خود را ببخشد؟ هنگامی‌كه به جاودانه بودن ایمان داشته باشد، و اِ‌لا اگر همۀ دارایی خود را ببخشد، چیزی برای خود او باقی نمی‌ماند. برای آنکه انسان هم بتواند ببخشد و هم مالکیت خود را حفظ کند، باید به جاودانگی ایمان داشته باشد. بنابراین، توسعه و تعمیق بذل و بخشش تا حد بذل جان از آثار ایمان به خدای مالكِ مرگ و زندگی است و در اینجاست كه نیروی عظیم به وجود می‌آید. از همین رو، به چگونگی بسیج كردن نیروها در دین و راز موفقیت آن در آغاز راه می‌پردازیم؛ موفقیتی كه به‌رغمِ كمیِ عدۀ دین‌داران و فزونی عدۀ دین‌ستیزان به دست می‌آید. در تاریخ می‌خوانیم كه حضرت مسیح(ع) و، همچنین، حضرت محمد(ص) با گروهی اندك بر دشمنان بسیار خود پیروز شدند. رمز موفقیتشان چه بود و چگونه انسان مؤ‌من در نتیجۀ بسیج دینی به نیرویی عظیم دست می‌یابد؟ چگونه سطح روحیۀ افراد را بالا می‌بردند و آنان را برای نبرد و بخشش آماده می‌كردند؟ مردن در این راه مرگ نیست، زیرا انسان اگر راهی را برای رسیدن به مقصد یا هدفی یا پیروزی در کاری بپیماید و قبل از رسیدن به پیروزی بمیرد، با مرگ او، یاد و خاطره‌اش نیز می‌میرد. مجاهدانی كه قبل از رسیدن به پیروزی انقلاب یا جنگ بمیرند، فراموش می‌شوند و اسمی از آنان در تاریخ باقی نمی‌ماند. تاریخ فقط از پیروزمندان یاد می‌كند. كسانی كه قبل از رسیدن به هدف و در بین راه بمیرند و از پا درآیند، نه تاریخ و نه مردم از آنان یاد نمی‌كنند. بله، برای آنان مجسمۀ نمادین به نام سرباز گمنام می‌سازند اما بیش از این تقدیر و تشكری در كار نیست.
(48)دین تنها مكتبی است كه انسان را، حتی اگر قبل از رسیدن به
43