ادیان یكى بودند و هدفى مشترك را پى مى گرفتند: جنگیدن در برابر خدایان زمینى و طاغوت‌ها و یارى مستضعفان و رنج دیدگان. و این دو نیز نمودهاى حقیقتى یگانه اند. و چون ادیان پیروز شدند و همراه با آن‌ها مستضعفان نیز پیروز شدند، طاغوت‌ها چهره عوض كردند و براى دستیابى به غنائم پیشى گرفتند و در پى حكم راندن به نام ادیان برآمدند و سلاح دین را به دست گرفتند، و این گونه بود كه رنج و محنت مظلومان مضاعف گشت و ادیان دچار مصیبت و اختلاف شدند. هیچ نزاعى نیست مگر براى منافع سودجویان.

ادیان یكى بودند، زیرا نقطۀ آغاز همۀ آن‌ها، یعنى خدا، یكی است؛ و هدف آن‌ها، یعنى انسان، یكی است؛ و بستر تحولات آن‌ها، یعنى جهان هستى، یكی است؛ و چون هدف را فراموش كردیم و از خدمت انسان دور شدیم، خدا هم ما را به حال خود گذاشت و از ما دور شد و ما به راه‌های گوناگون رفتیم و به پاره هاى مختلف بدل گشتیم و جهان یکتا را تقسیم کردیم و در پى خدمت به منافع خاص خود برآمدیم و معبودهاى دیگر، غیر خدا، را برگزیدیم و انسان را به نابودى كشاندیم.

(5)اینك به راه درست و انسانِ رنجدیده بازگردیم، تا خدا نیز به ما بازآید و از عذابِ الهى نجات یابیم. براى خدمت به انسانِ مستضعفِ پاره‌پاره شده و رو به نابودى گردِ هم آییم، تا در همه‌چیز و درمورد خدا یكى شویم، و تا ادیان همچنان یكى باشند. قرآن كریم مى فرماید: «لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجًا وَلَوْ شَاء اللّهُ لَجَعَلَكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَكِن لِّیَبْلُوَكُمْ فِی مَآ آتَاكُم فَاسْتَبِقُوا الخَیْرَاتِ إِلَى الله مَرْجِعُكُمْ»«1»

(6)در این لحظه، در كلیسا، در ایام روزه، در مراسم وعظ دینى و بنا به

15