(1)خدایا، تو را سپاس مى گوییم. پروردگارا، اى خداى ابراهیم و اسماعیل، خداى موسى و عیسى و محمد، خداى مستضعفان و همۀ آفریدگان.

سپاس خدایى راست كه ترسیدگان را امان دهد، شایستگان را نجات دهد، مستضعفان را برترى دهد، مستكبران را فرونشانَد، شاهانى را نابود سازد، و دیگرانى را بر جایگاه آنان نشانَد. و سپاس خدایى را كه درهم‌كوبندۀ جبّاران، نابودكنندۀ ستمگران، دریابندۀ گریزندگان، انتقام گیرنده از سركشان و فریادرس دادخواهان است.

خدایا، تو را شكر مى گزاریم كه ما را به عنایتت موفق داشتى و به هدایتت گردآوردى و با مهربانی‌ات دل‌های ما را یكى كردى.

(2)ما، هم اینك، در پیشگاه تو و در خانه اى از خانه هاى تو، در ایامِ روزه، به خاطر تو، گِرد آمده ایم. دل‌های ما به سوى تو پر مى كشد و خردهاى ما نور و هدایت را از تو مى گیرد. تو ما را فراخوانده اى تا در كنار یكدیگر در خدمت به خلق گام برداریم و بر كلمۀ سواء براى خوشبختى بندگانت اتفاق كنیم. به سوى درگاهت روى آورده ایم و در محراب تو نماز گزارده ایم.

(3)براى انسان گرد آمده ایم، انسانی که ادیان براى او آمده اند، ادیانى كه یكى بوده اند و هركدام ظهور دیگرى را بشارت مى داده است و یكدیگر را تصدیق مى كرده اند. خداوند، به واسطۀ این ادیان، مردم را از تاریکی‌ها به سوى نور بیرون كشید و آنان را از اختلافاتِ ویرانگر نجات داد و پیمودن راه صلح و مسالمت آموخت.

(4)ادیان یكى بودند، زیرا در خدمتِ هدفى واحد بودند: دعوت به سوى خدا و خدمتِ انسان. و این دو نمودهاى حقیقتى یگانه اند. و آنگاه كه ادیان در پى خدمت به خویشتن برآمدند، میانشان اختلاف بروز كرد. توجه هر دینى به خود آن قدر شد كه تقریباً به فراموشىِ هدفِ اصلى انجامید. اختلافات شدت گرفت و رنج‌های انسان فزونى یافت.

14