اسلام و کرامت انسان
(156)امـام صـادق(ع) در این‌‌بـاره می‌فـرمـاید: «وَ لَأن أَعَولُ اهلَ بیتٍ من المُسلِمِینَ أَسُدَّ جَوعَتَهُم و أَكسَوا عَورَتَهم فَأَكُفَّ وُجُوهَهُم عَن النّاس أحَبُّ إلیَّ مِن أن أَحُجَّ حَجّةً و حجّةً و حجةً وَ مِثلَها و مِثلَها حَتی بَلَغَ عَشراً و مِثلَها وَ مِثلَها حَتَّی بَلَغَ سَبعِیَن.»«68» (اگر اهل خانه‌ای از مسلمانان را سرپرستی کنم و گرسنۀ آنان را سیر کنم و عریانی آنان را بپوشانم و آبرویشان را پیش مردم حفظ کنم، برای من خوشایندتر است تا اینکه به‌جا آورم حجی را و حجی را و حجی را و همین‌طور می‌شمرد تا به ده حج رسید و تا به هفتاد رسید.)
ج. آزادی ذاتی
(157)اسلام مقـامِ انسـان را بسیار منزه می‌دانـد. لذا پرستش بت‌ها و عبادت بشر و هر شخص و هر شیئی را حرام كرده و مقامِ انسان را در نظام آفرینش بالاتر از آن دانسته است كه غیر خدا را بپرستد و در برابر موجوداتِ محدودی چون خود حتی خضوع و خشوع كند. ما در بسیاری از تعالیم اسلامی می‌بینیم كه انسان از بیان نیاز به غیر از خداوند منع شده است.
د. قداست گفته‌ها
(158)در بسیاری از آموزش‌های اسلامی بر تكریم گفتارِ انسانی، به اعتبار آنكه جزئی از وجود اوست، تأكید شده. به همین سبب، صیانت از سخن انسان را بر او واجب كرده است. اسلام كلام سنجیده و پسندیده و قول سدید را كلید بهره‌مندی از خیر و خوبی و دفع زشتی و شر به‌شمار می‌آورد. خداوند در قرآن كریم می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا.
83